İNTRADUKTAL MEME KARSİNOMUNUN TEDAVİSİNDE LOKAL EKSİZYON YETERLİ OLABİLİR Mİ?

Özet

Amaç: Eksizyonel biyopsi ile intraduktal karsinom tanısı alan ve daha sonra mastektomi uygulanan olgularda mastektomi spesmenlerindeki rezidü olasılığını saptamak, biyopsi özellikleri ile rezidü arasındaki ilişkiyi değerlendirerek risk taşıyanları belirlemektir.

Durum değerlendirmesi: İntraduktal karsinomun tek başına total eksizyon ile tedavisi, bu olgularda rezidü ve dolayısı ile lokal rekürens oranlarının yüksekliği nedeni ile halen tartışmalı bir konudur.

Yöntem: 1989-1999 tarihleri arasında tedavi edilen 46 hastanın biyopsi ve postoperatif patoloji kayıtları retrospektif olarak gözden geçirilerek rezidü ile ilişkili olabilecek ilk biyopsi özellikleri univariate ve multivariate lojistik regresyon analizi ile değerlendirildi.

Çıkarımlar: Yirmisekiz olguda (%60.9) rezidü odak saptandı. Biyopsi materyalinde cerrahi sınırı pozitif olan olgularda rezidü oranı %100 (l5/15), cerrahi sınırı yakın (>2mm) olan olgularda %53.8 (7/13) ve cerrahi sınırı negatif (>2mm) olan olgularda ise %27.8 (5/18) idi. İstatistiksel analizde biyopsi materyalinde multifokal hastalık varlığı, komedo alt grup varlığı ve cerrahi sınırın durumu mastektomi materyalindeki rezidü ile ilişkili bağımsız faktörler olarak bulundu (p<0.05). Biyopside multifokal hastalık gözlenmeyen non-komedo alt gruptaki olgularda negatif cerrahi sınır durumunda rezidü odak olasılığı %10, yakın cerrahi sınır durumunda ise %20 iken cerrahi sınırı pozitif olan tüm olgularda veya diğer iki bağımsız parametrenin bir arada bulunduğu durumlarda rezidü olasılığı % 100 idi.

Sonuç: Biyopside multifokal hastalık, komedo alt tip ve pozitif cerrahi sınır varlığı rezidüel intraduktal karsinom için yüksek risk olup bunların değişik kombinasyonlarında olasılık farklı olmakla birlikte tüm etkenlerin negatif olduğu durumda bile lokal eksizyondan sonra rezidü olasılığı bulunmaktadır. Tedavide lokaleksizyon planlanan olgularda bu özellikler dikkate alınmalıdır.